"Politici hebben de rechten van gepensioneerden verwaarloosd."

We werken ons hele leven. Sommigen van ons werken voor bedrijven of de overheid. Anderen, geteisterd door 70 jaar economische ups en downs, werkend in de zwarte markt, in de witte markt of in een zelfstandig beroep. We wilden allemaal bijdragen aan ons pensioen en aan het einde van ons leven waardig leven. De overgrote meerderheid besloot op jonge leeftijd een gezin te stichten.

Deze analyse richt zich op de 7 miljoen gepensioneerden van het pensioenstelsel. Ook richt het zich op degenen die ondanks hun wens niet met pensioen zijn gegaan omdat ze de wettelijke leeftijd van 30 jaar niet hebben bereikt. Dit is de schuld van een permissieve staat en een economie die wordt gerund door incompetente mensen.

Net als zij allen heb ik gezien hoe leiders onze grondwettelijke rechten hebben genegeerd. Jarenlang stil, maar met de dreiging van machtsverlies, spreken ze zich nu uit om ons te verdedigen. Gouverneurs die met de president onderhandelen over fondsen voor hun provincies (wat prima is) en ons als onderhandelingsinstrument gebruiken om hun mogelijke veto tegen de pensioenaanpassing te steunen of te verwerpen (wat volkomen onterecht is).

Ondertussen beweert Milei dat degenen die deze aanpassing voorstellen de staat uitbuiten en gebruiken als een nobel doel. Dit betekent dat de president niet strijdt voor nobele doelen, maar eerder voor een nultekort voor zijn eigen propaganda als econoom. Dit is valse zelfgenoegzaamheid, want zelfs na 18 maanden zijn de productie en werkgelegenheid niet verbeterd. Ze laten ons zien dat gepensioneerden er alleen voor staan. Verdienen we niet beter?

Matías Aníbal Rossi / [email protected]

Lezeres Irene Bianchi heeft met haar karakteristieke helderheid en kracht terecht het niveau van het betoog van president Javier Milei aangehaald. Degenen onder ons die hun leven in de zakenwereld en de economie hebben doorgebracht, zijn verbaasd te zien hoeveel journalisten en "communicatoren" blijk geven van hun extreem lage kennisniveau over deze onderwerpen.

De politieke leiders lopen niet ver achter, ondanks dat ze verantwoordelijk zijn voor het debacle. Het is bijna onmogelijk om iemand de oorzaak van de problemen te horen uitleggen. Gepensioneerden verdienen weinig. Tienjarigen kunnen hun naam niet schrijven. Ze kunnen niet optellen of aftrekken, met of zonder rekenmachine. Artsen verhongeren. Een middelbare scholier studeert af zonder te begrijpen wat hij leest. De consumptie daalt. Dit zijn, naast andere, de meest voorkomende uitspraken waarmee we dagelijks worden lastiggevallen.

Geconfronteerd met zo'n vertoon van onwetendheid reageert president Milei met dezelfde woede, razernij en felheid als degenen onder ons die er wel iets van afweten, zowel in het openbaar als privé. De cultuur van "politieke correctheid" heeft ons naar een saaie, weinig betrokken samenleving geleid, waar de regel "niet bemoeien" beledigend is. Ik ben het eens met mevrouw Irene Bianchi wat betreft haar niveau van spreken, maar als het niet genoeg is met Don Miguel Cervantes Saavedra, is het een goed idee om de prachtige monologen van Enrique Pinti te raadplegen.

Gabriël Varela / [email protected]

Voor PAMI, of voor mensen die voor ouderen met een lichamelijke beperking zorgen en ons naar revalidatie sturen – ik heb het over Ituzaingó – lijkt het een echte baan. Eerst ga ik naar kinesiologie, wat per sessie fysiotherapie (röntgenfoto's, echografie, enz.) omvat, gevolgd door kinesiologie (massages, mobiliteitsoefeningen, therapeutische oefeningen, ademhalingsrevalidatie). Het is allemaal een leugen.

Ze doen helemaal niets, vijftien minuten bliksem, vijftien minuten gymnastiek, en daar zijn we dan.

Wat is kinesiologie? Wandelen, fietsen op een hometrainer? Ze hebben niets, geen greintje liefde voor deze mensen in de hoop hun leven te verbeteren. Het lijkt erop dat ze ons veel gebruiken. Ik heb het over het PAMI-hoofdkantoor in Soler 602, in Ituzaingó. Mensen van PAMI zouden in de gaten moeten houden wat de grootouders doormaken. De grootouders dragen al twee maanden geen luiers meer. Wiens schuld is dat? Ik weet het niet. Ik vraag u, alstublieft, doe iets.

Beseffen ze dan niet dat die PAMI-mensen ooit van hen zouden kunnen zijn? Of denken ze dat ze onsterfelijk zijn?

Francisco Linares / [email protected]

Weerloosheid is een karma dat al decennia lang op de gepensioneerden van Argentinië drukt. De kwetsbaarheid van gepensioneerden is fundamenteel gebaseerd op het verlies aan koopkracht als gevolg van grillig beleid. Gepensioneerden hebben geen invloed op overheidsbesluiten, noch de representativiteit om eisen te stellen die worden ingewilligd. Degenen die beslissen, wetgeving opstellen of de wet handhaven, zien alleen hun eigen achtertuin en niet het menselijke bos om hen heen.

De zwakte van gepensioneerden komt, afgezien van hun economische zwakte, tot uiting in het verlies van rechten, een geschaad moreel, een afwezige staat, een afname van hun trots en het feit dat sommigen hulp nodig hebben van dierbaren, wat gevolgen heeft voor hun familie en anderen.

Evenals het opgeven van hun gewoonten of soms onbeduidende genoegens waar ze van genoten toen ze actief waren en die ze vandaag de dag zien vervagen of die ze verloren hebben omdat ze overweldigd en geschonden zijn.

De pijn die dit veroorzaakt is onbegrijpelijk en onherstelbaar. Om nog maar te zwijgen van degenen die ernstig ziek zijn of door een handicap beperkt zijn, die nog meer lijden onder de hierboven beschreven afstandelijkheid. Als je hoort praten over het aanpassen van het pensioenstelsel, huiver je bij de gedachte dat hun toekomst er slechter uit zal zien, aangezien niemand de situatie van gepensioneerden heeft kunnen of willen verbeteren. Er is weinig hoop om weer te kunnen glimlachen en je als mens waardig te voelen. We zijn overal vernederd, gebruikt en misbruikt.

Wat willen ze nog meer van ons? Niets kan ons meer pijn doen. Genoeg van het pesten, de hypocrisie en de valse woorden die ze rondstrooien om ons te misleiden. Het is immoreel om te spelen met menselijke waardigheid en hoop.

Rodolfo C. Castello / [email protected]

Dit gaat niet over Daríns empanadas. Het gaat over wat gepensioneerden en werknemers met een karig salaris doen om te overleven. Omdat ze al jaren geen empanadas uit de winkel meer hebben gegeten. Dus, meneer de minister van Economie, meneer de president, de oppositie, de CGT, hou op met dat gezeur en gezeur en doe dringend iets.

Met de 80 miljard dollar die onze minister van Economie tijdens zijn twee (tot nu toe succesvolle) ambtstermijnen heeft aangevraagd, zouden we ongeveer 6 miljard dozijn empanada's kunnen kopen. Natuurlijk, waar hij ze waarschijnlijk koopt.

Miguel Ramón de Peón / [email protected]